Yine bir normal doğum telaşındaydım... Yine vakit geceyarısıydı ve Eylem'in doğum sancıları başlamıştı. Saat yaklaşık olarak 1'i gösteriyordu. Hep beraber soluğu hastanede almıştık. Saatler geçiyor, sancılar şiddetini artırıyordu ama Deniz bebek, bize naz yapıyordu adeta. Eh, kız bebekler nazlı olur :)
Hayran gözlerle Eylem'i izliyordum. 14 yaşındaki kızı Dilan'dan sonra ikinci bebeğini kollarına alacaktı. Sancılara, insan üstü bir kuvvetle direniyor, anne olmanın ne kadar da zor bir şey olduğunu gösteriyordu bana. Saat 4 gibi ben pes etmiştim ama Eylem, inatla direniyordu.
Ben, yeniden gözlerimi açtığımda saat sabah 7 buçuk olmuştu, hemen doğum odasına fırladım. Ve gözlerime inanamadım: Eylem bıraktığım gibiydi. Yüzünde yorgunluktan eser yoktu. Aman Tanrım, ne kadar güçlü bir kadın dedim. Normal doğumdan başka birşeyi aklından bile geçirmiyor, çektiği acıya resmen meydan okuyordu.
Ve sabrının mükafatını sabah 8 buçuk gibi kollarına aldı. Deniz bebek artık gelmeye karar vermişti, ilk karşılaşma ve tanışma anı muhteşemdi. Bu muhteşem mucizenin iki kahramanı olan Eylem ve Deniz, sağlıkla bize gülümsüyorlardı. Çok uzun bir yoldan da gelse Deniz bebek harika bir mucizeydi :)
Ama ben en çok Dilan'ı merak ediyordum.. Çünkü onda, kendimi görüyordum. Kardeşine olan ürkek bakışlarında, onu yüreği titreyerek kollarına alışlarında hep kendi geçmişimden izler buldum. Zaman makinesine binip zaman yolculuğuna çıkmış gibiydim. İşte tam o anda, bir parçamı armağan ettim Dağlar ailesine...
Harika bir anne, harika bir baba, harika bir abla ile Deniz'in çok mutlu bir ömür süreceğine eminim şimdi. Ve onlara bıraktığım parçamın, sonsuza kadar mutlu yaşamaları için dua edeceğini bilmelerini istiyorum...
Sevgimle kalın...
