Herşey önemini kaybetti... İnsanlar, olaylar, üzüntüler, kaygılar, çekişmeler, hesaplaşmalar, nefesim, varoluşum, prensiplerim... Kısacası adına "benim hayatım" diyebileceğim herşey birden önemsizleşti... Hızlı ve ritmik bir şekilde atan o minik kalp atışlarının sesini duyduğum anda; güm güm güm güm güm güm... O kadar hızlı bir ritimle çarpan onun minik yüreği miydi yoksa benim çoktan durduğunu sandığım kalbim miydi? Ya da ikisi zaten aynı şeyler miydi? Hiçbir zaman bilemeyeceğim sanırım...
Bugüne kadar sayısız mucizeye tanık oldum, her birinde büyülendim, her birinde gördüğüm şeylerle yeniden yoğruldum, evrildim... Şimdi aynı mucizenin bir parçasını kendi içimde yaşarken bunu anlatacak sözcükleri ya da duyguları bulmakta öyle zorlanıyorum ki... Şimdi şimdi anlıyorum ki aslında bazı duygular da anlatılmamalı, tarif edilmemeli, olduğu gibi öylece kalmalıymış... Aynı bazı fotoğrafların çekilmemesi gerektiği gibi...
Böyle bir mucizeyi yaşayınca insan dönüp de artık anlamını kaybeden geçmişine şöyle bir bakıyormuş... Geriye dönüp baktığımda her zaman bir parçam olan "aidiyetsizlik" duygusu çıktı karşıma... Hiçbir yere, hiçbir şeye, hiç kimseye ait olamama, belli bir yere kök salamama hali. Biraz bile bağlandığını hissettiğinde yollara düşme, gitme hissinin verdiği huzursuzluk... Ama hep bir "gitme" hali... Acil durumda camı kırıp alınması gereken bir bavul, sadece günlük ihtiyaçlara odaklı bir yaşam, derin bir geleceksizlik... Şimdi ise artık bir "Toprak"ım var huzurla köklerimi salıp dallanıp budaklanacağım, üzerinde ulu ağaçlar yetiştirebileceğim, sevgi tohumları atabileceğim... Ruhumu bu huzursuzluktan arındıran, dinginleştiren... Bir bavul kapının önünde durmuyor artık... Kaçış planları iptal...
